سال دوازدهم، شماره اول، پياپي 22، پاييز و زمستان 1401، ص 81ـ98
سيدطه موسوي ميركلائي/ دکتراي تخصصي حقوق بينالملل، دانشگاه آزاد اسلامي، واحد علوم و تحقيقات تهران taha_mo61@yahoo.com
* ساوالان محمدزاده/کارشناس ارشد حقوق بينالملل دانشگاه علوم قضايي و خدمات اداري و پژوهشگر گروه حقوق بشر و بينالملل پژوهشگاه قوه قضائيه savalan.mohamadzadeh75@gmail.com
دريافت: 01/05/1400 ـ پذيرش 07/07/1400
چکيده
آزادي بيان يکي از حقوق بنيادين بشر و درعينحال يکي از ملزومات شکوفايي استعدادهاي انسان در دنياي مدرن امروزي است. آگاهي از رويکرد اسناد بينالمللي و اسلام به محدوديتهاي آزادي بيان، اين فرصت را فراهم خواهد آورد تا در تطبيق اين دو رويکرد، نقاط قوت و ضعف هريک مشخص شود. بهعلاوه، بررسي محدوديتهاي آزادي بيان در اسناد بينالمللي و اسلام، ارزيابي روية دولتهاي اسلامي در اين خصوص را امکانپذير کرده، نکات برجستة آنها را نشان خواهد داد. پرسش اساسي در اين مقاله آن است که اسناد بينالمللي و اسلام چه رويکردي به محدوديتهاي آزادي بيان دارند. مقالة حاضر با روش توصيفي ـ تحليلي به اين نتيجه ميرسد که از حيث گسترة مفهومي و دامنة شمول، محدوديت آزادي بيان در اسناد بينالمللي متفاوت با شريعت اسلامي است. البته اين تفاوت، ازيکسو در مباني متفاوت نظام حقوق بينالملل و ازسويديگر در نظام حقوقي اسلام ريشه دارد.
کليدواژهها: حقوق بنيادين بشر، آزادي بيان، اسناد بينالمللي، نظام بينالمللي حقوق بشر، نظام حقوقي اسلام.